De boodschapper
Een paar honderd meter verderop woont een gepensioneerde man. Ze noemen hem hier ’timide’ en zo ervaren wij hem ook. Zijn zus woont in het huis naast hem. Eveneens zeer timide. Tot onze verbazing stond de man op een goede dag bij ons op de binnenplaats. En hij had nieuws, er was een echtscheiding. Over wie het ging was niet te verstaan. Veel handgebaren, veel woorden maar uit zijn gemurmel werd maar niet duidelijk wie dan. Wel begrepen we dat er dezelfde middag een mis was in de kerk. En of we kwamen.
Vreemd. Toen de man vertrokken was probeerden we te bedenken wat er nou toch aan de hand zou kunnen zijn.
Divorcé, misschien had hij wel décédé gezegd… overlijden in plaats van scheiden. Bleef de vraag over wie er dan overleden zou zijn. Zijn zus? Of had hij misschien toch een vrouw? We besloten om naar die mis te gaan. Het is tenslotte bijna je buurman. Dat was een uiterst vreemde ervaring. In de kerk zitten en geen idee hebben wie er te betreuren is. Na ongeveer drie kwartier werden we uit ons lijden verlost. De mis was afgelopen en we konden het condoleanceregister tekenen. Daar stond voor het eerst de naam van de overledene. Het bleek de moeder te zijn van de boer die het land achter ons huis bewerkt. Goed dat we waren gegaan want deze man kennen we goed.
Een kleine week later werd de functie van de timide buurman duidelijk. Er was wederom iemand overleden en hij kwam dit nieuws vertellen. In kleine gemeenschappen is het te doen gebruikelijk dat iemand de buurtgenoten waarschuwt bij overlijden en geboortes. We vorderen in het begrijpen van de gewoonten op het Franse platteland!
