Verrassing
Op een avond hoorden we gekrabbel aan de deur. Een broodmager katje stond op de stoep. Zwart wit gevlekt en ze liet zich aanhalen. Ze was zo mager dat we het niet konden laten om haar wat eten te geven. De volgende dag was het warm en stond de keukendeur open. Toen ik de keuken inkwam zag ik dat het brood dat op het aanrecht lag behoorlijk was aangegeten. Het katje stond er bij en keek nog steeds hongerig. Ja, wat doe je dan, op naar de supermarkt en kattenvoer halen. Overigens vonden we haar buik wel wat dik…
Wat we hadden vermoed bleek waar te zijn. Een week (en menig pak kattenvoer) later vonden we haar zes kleintjes in één van de voerbakken in de koeienschuur. Dat was blijkbaar het fijnste plekje om haar kroost ter wereld te brengen.
Inmiddels is het januari 2015 en liggen er twee tevreden katten naast de open haard. Eén kleintje hebben we gehouden en voor de andere vijf hebben we een goed onderkomen gevonden. Gelukkig! Wat hébben we genoten van dat kleine spul. Moederkat vond het prima als we de kleintjes aan haalden. Ze was en is een geweldige moeder.
Geduldig liet ze de kleintjes bij haar drinken, vond het goed als ze met haar staart speelden en ze bracht ze bij tijd en wijle een muisje mee voor haar kroost. Stuk voor stuk hebben we afscheid genomen van de kleintjes. Moeilijk. Drie van hen wonen redelijk in de buurt, in Sarlat, Domme en Montignac. De laatste twee katertjes zijn bij vrienden van ons terecht gekomen. Dat is leuk, we skypen nog met ze.
