De oude buurman
Vandaag zijn we naar de kerk in Montignac geweest, naar een mis die gehouden werd voor de oude buurman. Overleden op 89 jarige leeftijd. In zijn slaap na een kort ziekbed. Wie zou er niet voor tekenen.
Een gevoel van verdriet en gemis. Hij was onze eerste, trouwe Franse fan. In de tijd dat we nog niet op la Penoterie konden wonen en ’s morgens aan kwamen rijden stond hij al bij het hek van zijn tuin. Een vrolijk “bonjour” en vaak een praatje over het weer en de tuin. Koud of juist warm voor de tijd van het jaar, regen of juist geen neerslag, de rozen die bloeiden, de klaver in het gras, dat waren zo een beetje de onderwerpen van gesprek.
Toen we hier konden wonen in mei 2013 maakten we vaker een praatje. Hij was uitermate nieuwsgierig. Waar we vandaan kwamen, wie we waren, wat we van plan waren, alles wilde hij weten. Hij stak niet onder stoelen of banken dat hij ons ook vreemd vond. Het fijne van hem (en van veel Fransen) is dat er niet zo snel geoordeeld wordt. Je bent gewoon ánders. Je zag soms grote verbazing op zijn gezicht, met verwondering en een lach kon hij naar ons kijken; dat je deze vervallen hoeve koopt in plaats van een nieuwbouwhuis, dat je houten kozijnen plaatst in plaats van pvc, dat je je oude kippen niet slacht en op eet, dat je tussen de middag niet warm eet, dat je op vakantie gaat naar de sneeuw en de kou…
Nederlandse namen vond hij ook uiterst vreemd, curieux op zijn Frans. Toen we langs gingen om hem kennis te laten maken met Jan zijn moeder barstte hij in lachen uit om haar naam. Hij informeerde drie maal of hij het echt goed had verstaan, Bep? Hij sprak het uit als Bet, dat vond hij nu toch wel een hele grappige naam. Mij noemde hij Elisabeth. De naam Elly kende hij niet. Toen ik uitlegde dat die naam afkomstig is van Elisabeth, was het pleit beslecht, dát was dus mijn naam! Ik bracht hem vaak een bosje bloemen uit eigen tuin. Daar kon die beste man zo blij mee zijn. Je hoorde hem dan bij het naar binnen lopen tegen zijn vrouw zeggen wat voor mooie ‘fleurs’ hij nou toch weer van Elisabeth had gekregen.
Met grote belangstelling heeft hij onze verbouwing gevolgd. Hij was een mooi plaatje als hij zijn broze hand op Jan zijn arm legde en vertelde dat hij Jan zo sterk vond. Gelukkig kon hij nog aanwezig zijn op de officiële opening van la Penoterie. Niet lang en al duidelijk verzwakt maar toch, hij was er! Het is de laatste keer geweest dat ik hem buiten heb gezien. Wel kon er nog zo af en toe een bosje bloemen of een kaart naar hem toe.
Vandaag heb ik het laatste boeketje voor hem gemaakt.
De allerlaatste bloemen van dit seizoen uit de tuin.
