Op de eetmarkt in Montignac
In de zomermaanden worden er bij ons in de buurt eetmarkten gehouden. Een leuk concept. Op een plein staan allemaal kraampjes met etenswaar van lokale producenten. Het meeste wordt ter plekke bereid en soms is er een centrale barbecue waar je de gekochte spullen op kunt laten roosteren. Bij de plaatselijke wijnverkoper kun je wijn of rosé per fles kopen. Als je besloten hebt wat je wilt eten of drinken zoek je een plekje aan een van de lange tafels.
Ieder dorp of stadje heeft een vaste avond in de week voor de eetmarkt. In een straal van 10 km om ons heen iedere dag wel ergens: op dinsdagavond in St Amand de Coly, op woensdag in Aubas, op donderdag in Auriac du Perigord en op vrijdagavond in Valojoux. De maandagavond is voor Montignac.
Toen we hier net woonden besloten we om eens te gaan kijken op de eetmarkt. We zaten naast een grote Franse familie. Oma, kinderen en kleinkinderen. Het zag er gezellig uit. Ik zat naast oma, een schattige dame. Ik vroeg haar hoe haar familie in elkaar zat, wie haar kinderen waren en hoe de gezinnen opgebouwd waren. Ze vertelde het me graag. In rap Frans en een deel van de inhoud ontging me daardoor. Dat gaf niks. Ze zat zo vol trots te vertellen en dat was een genot om te zien.
Toen ze uitverteld was vroeg ze wie ik was en waar ik vandaan kwam. Ik vertelde dat we sinds kort in Montignac woonden en een oude wijnhoeve aan het verbouwen waren tot vakantiehuizen. Dat maakte haar nieuwsgierig en ze wilde weten waar we woonden. Toen ik “La Penoterie” zei gingen haar ogen wijd open en stootte ze haar dochter, die naast haar zat, aan. Wat ze precies zei verstond ik niet maar “La Penoterie” kwam daar duidelijk in voor. Vervolgens kregen we een prachtige demonstratie van wat je een lopen vuurtje noemt. De één na de ander stootte elkaar aan, wees naar ons en had het over La Penoterie. Een soort wave maar dan met de naam van ons domeintje. Ik wist niet wat ik zag.
En daar bleef het niet bij. Er werden allemaal mensen van andere tafels gehaald waar wij kennis mee moesten maken.
De buurvrouw, de burgemeester, de loco-burgemeester, de eigenaar van de houtzagerij. Het werd een heel oploopje om ons heen. Ik werd er een beetje verlegen van. Al die mensen, al die aandacht. Het voelde wel erg warm en welkom. Veel mensen vertelden ons dat ze het zo fijn vonden dat La Penoterie weer bewoond was na al die jaren. Dat we vakantiehuizen in de oude schuren gingen maken vonden ze helemaal geweldig. We waren geïntroduceerd!
